یک شبی مجـــنون نمــازش را شکست                  بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود                 فارغ از جام الستش کرده بود

سجـــده ای زد بر لـــب درگـــــــاه او                      پر زلـــــیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خـــوارم کــــرده ای                    بر صلــیب عشق دارم کرده ای

جـام لـــــــیلا را به دســـــتم داده ای                     وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشـــــقش به جــــانم می زنی                   دردم از لـــــیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشـــق، دل خونم مکن                   من که مجـــنونم تو مجنونم مکن

مــــرد این بازیــــــــچه دیگر نیـــــــستم                 این تو و لـــیلای تو ... من نیستم

گـــــفت: ای دیـــــــوانه لـــــیلایت منــم                  در رگ پیــــــــدا و پنـــــــهانت منم

ســـال ها با جـــور لــــــیلا ساخــــــتی                    من کـــــنارت بودم و نشــــناختی

عشــــق لـــــــــیلا در دلت انـــــداختم                      صد قـــمار عشــق یک جا باختم

کردمـــت آواره ی  صحــــــرا ،  نـــشد                       گفتم عاقل می شوی اما نــشد

سوخـــــــــتم در حســرت یک یا ربــت                       غیـــــــر لــــــیلا برنیامد از لبــت

روز و شب او را صـــــــدا کردی ولـــــی                      دیدم امشب با منی؛  گفتم بلی

مطمـــــــــئن بودم به من سرمــــیزنی                       در حریم خانه ام در مـــــیزنی

حــــال این لـــــــیلا که خوارت کرده بود                     درس عشقش بیقرارت کرده بود

مـــــرد راهـــش باش تا شــــاهت کنــم                     صد چو لیلا کشته در راهت کنم

شاعر معاصر مرتضی عبداللهی